Reviews Mist-We Should Have Been Stars 

Alles op 10

Uw eigen (EV) is maar zelden zo als een blok voor een plaat gevallen als voor dit werkje van het Amsterdamse Mist! In een vorig leven gingen deze vier heren tezamen gebukt onder de naam Miss Universe en kwam de band niet echt boven drijven. Met deze plaat lijkt (ja, laten we het maar gewoon zeggen) een doorbraak op grote schaal mogelijk. De plaat is lief, rustgevend, breekbaar, dromerig, bedwelmend, overweldigend, kortom 'We Should Have Been Stars' is alles waar we op deze wereldbol op dit moment zo'n behoefte aan hebben. De cd telt veertien Daryll-Ann-meets-Coldplay&the-Church-songs, die eigenlijk stuk voor stuk maar een draaibeurt nodig hebben om te blijven hangen. Dat de verveling ook na de tiende draaibeurt nog niet heeft toegeslagen is toe te schrijven aan de subtiele, gelaagde arrangementen, de sublieme instrumentkeuze (met een hoofdrol voor de warme orgelpartijen) en de warme droomvocalen van zanger Rick Treffers. Mooiste liedjes zijn het titelnummer, dat in Spanje een hit dreigt te worden, het fabelachtige 'Fade in, Fade Out' en het pompende 'OK Now'. Zo, alle superlatieven zijn verbruikt, nu is het tijd dat Nederlandse boekers en platenlabels de ogen even schoonwrijven en de band tekenen voor het te laat is."

(EV)

Met zo'n titel vraag je om problemen. Eigenlijk is die net zo fout als een bandnaam als Miss Universe. Maar daar is de Amsterdamse band, die voorheen nog wel eens een overbodige cover van de Pixies opnam, op tijd achtergekomen. Nu heet de groep Mist. Dat past ook veel beter bij de wat dromerige, druilerige sound van het viertal van zanger/songschrijver Rick Treffers. Treffers? Bekende naam. Ja, het is de journalist van Aloha. Nee, we kennen elkaar niet. Treffers is er in geslaagd veertien qua gevoel en sfeer prima bij elkaar passende songs op te nemen. Gewoon thuis of in het muffe oefenhok. Met oprecht lieve teksten, veel brushes, warme Fender Rhodes-klanken en spaarzame gitaarmotiefjes. Op het eerste gehoor kabbelt het allemaal wat richtingloos voort. Fade In Fade Out. Later blijken er onder de vaak minimalistisch lijkende deuntjes zeer prettige popliedjes verscholen te liggen. Zoals de met bijdragen van Bloem de Ligny (die Nederlandse Bj�rk, weet je nog wel) opgesierde titelsong, de eerder genoemde prijssong Fade In Fade Out en het mistroostige Open Arms. Mist houdt soms het midden tussen Bauer en Daryll-Ann en klinkt zelfs een enkele keer als een lo-fi Coldplay zonder zure appels. Maar het meeste nog als zichzelf. Slechts een half nummer vervalt de groep in rockclich�'s. Mist is derhalve een aanwinst."
Willem Jongeneelen, OOR

 

 

 

Tijdens het beluisteren de debuutplaat van Mist, blijft er vooral in het eerste deel van de plaat maar ��n naam door mijn hoofd schieten, die niet veel verschilt van Mist. Namelijk die van de zeker voor Nederlandse begrippen in het buitenland gewaardeerde Nits. Met een beetje geluk lukt dit Mist ook, de contacten in Spanje liggen er al gezien de Spaanse platenmaatschappij Astros Discos waarop deze plaat verschijnt en er zijn ook al distributiedeals met vele andere landen.

Het zou niet meer dan terecht zijn. Zanger/gitarist Rick Treffers en band weten namelijk op We Should Have Been Stars in veel liedjes op een zelfde speelse, bijna luchtige, manier liedjes te maken zoals de Nits dat ook doen, die bij nadere beluistering veel meer bevatten en echte luisterliedjes zijn die je weten te emotioneren.

Het is daarom wel slim van Mist dat ze hun plaat op een heel stille manier beginnen, want zo dat je binnen een minuut het volume van je versterker zo ver de goede kant op hebt gedraaid dat "In Love With Love" op exact het juiste hoge volume uit je luidsprekers rolt. Dan ervaar je de songs namelijk op zijn best. Bij een lager volume geven deze 14 thuis en in oefenruimte opgenomen tracks hun geheimen namelijk veel minder prijs.

Je ervaart bij een hoger volume de subtiele Fender Rhodes electrische pianotjes en spaarzame gitaren in ��n keer een stuk beter en de sfeer in opener "In Love With Love" wordt bij het invallen van de drums een stuk drukkender. "We Should Have Been Stars" tintelt vervolgens fris als de dauw (mist!) en speels je speakers uit, wat mij betreft het mooiste nummer van de CD. Enige track die ik zo niet kan plaatsen is "The Poison I Swallow", voor de rest niets dan schoonheid op deze CD. Waarbij aangetekend dat We Should Have Been Stars overigens eigenlijk helemaal geen debuutplaat, want onder druk van de advocaten van de organisatie van Miss Universe haar naam en koos voor Mist en deze past eigenlijk ook veel beter de muziek.
File Under: Schoonheid van een popplaat."
Coen fileunder.blogspot.com