Willem Jongeneelen / OOR:

 

Het tweede album van Mist begint stemmig. Wat wil je anders van een band die geleid wordt door de man achter die fraaie huiskamerconcerten onder de noemer

�Live in the Living�. Rick Treffers heeft zich na het debuut �We Should Have Been Stars� verder ontwikkeld in exact de goede richting. Zijn kracht ligt in het zoeken naar

mooi gearrangeerde liedjes waarin geen noot teveel zit. Melodieus en qua woordkeus

ijzersterk zet hij door middel van een uitgebalanceerd instrumentarium, waarin ook nog gewoon plaats is voor verrassende elementen en warme gastvocalen van de zangeressen Marijn Wijnands en Lydia Wever (Brown Feather Sparrow), veertien knappe songs neer. Zoals de titel al doet vermoeden, handelen die voornamelijk over

afscheid nemen. Dat gebeurt vaak in stijl, in een gezapig tempo, met oprecht respect, zonder onvertogen woord of gewoon te laat, als het grootste leed al is geleden. Een enkele keer wordt het afscheid gegoten in een catchy popsong. Over �Hips of the Year� nog wel. Lijkt me niet gemakkelijk om juist daar afscheid van te doen. Traag en gevoelig sluit het album af met �Reunion Song�. Een gevoelig slotakkoord dat niet alleen de cirkel rond maakt, maar waarbij ook de strijkers sterven in stilte en schoonheid.