Van bijzondere schoonheid, kaal en puur

 

Echt verrassend is het niet, maar Bye Bye, het nieuwe album van de Amsterdamse groep Mist, is van een bijzondere schoonheid. Iets van dezelfde superlatieven gebruikte ik om We Should Have Been Stars te omschrijven. Die plaat bracht de band drie jaar geleden

op de markt. Het was een van de betere popplaten van 2002. Mist houdt van eenvoud en hun liedjes worden kaal en puur gepresenteerd. In vergelijking met hun vorige cd is de band nog meer teruggekeerd naar de basis van het liedje. Die bestaat uit de meeslepende zang

van Rick Treffers, aangevuld met akoestische gitaar, en waar nodig bas, drums, piano en bij enkele nummers een viool. Op Weightless zingt Treffers ingehouden en bijna verontschuldigend, terwijl de andere instrumenten alleen in het teken van de zang worden bespeeld. Mist is bij dit soort nummers op zijn best, maar ook als het tempo iets omhoog gaat - Only for a Moment - vliegt Mist niet uit de bocht. Prachtig zijn ook de duetten met Marijn Wijnands - Single Night en Slow Man - waarbij de twee stemmen elkaar schitterend aanvullen. En zo is er op Bye Bye een uur lang heel veel te genieten, en laat Mist zien hoe mooi popmuziek zijn. Of ze met dit album echter ook eindelijk eens succesvol zijn, is een tweede. In Spanje hebben ze inmiddels een aardige poot aan de grond gekregen en ook onze oosterburen weten de band op waarde te schatten. Nu wordt het tijd dat Treffers en co ook hier de waardering krijgen, die ze al jaren verdienen.